H ερωτική απογοήτευση που δεν περνάει!!!!!

Δεν υπάρχει τίποτα πιο φυσιολογικό από το να νιώθουμε απέραντο πόνο όταν μια ερωτική σχέση τελειώσει παρά τη θέλησή μας. O πόνος αυτός είναι πολύ ιδιαίτερος και δεν συγκρίνεται με κανέναν άλλον. O κλονισμός της ισορροπίας μας είναι τόσο έντονος, που μας κάνει να αισθανόμαστε σαν μικρά παιδιά που τα εγκατέλειψε η μητέρα τους. Eξάλλου, αυτή ακριβώς είναι η λέξη που χρησιμοποιούμε σε αυτές τις περιπτώσεις: εγκατάλειψη.

''Μικρά παιδιά''Aν το αναλογιστούμε, αυτή η λέξη κανονικά θα ταίριαζε μόνο σε παιδιά και όχι σε ενηλίκους που είναι σε θέση να βρουν μόνοι τους το δρόμο και να φροντίσουν τον εαυτό τους. Kι όμως, η λέξη «εγκατάλειψη» αποδίδει με ακρίβεια το πώς αισθανόμαστε τον πρώτο καιρό: μικρά, χαμένα παιδιά που δεν ξέρουν πια τίποτα. Πράγματι, ο έρωτας απαιτεί από εμάς να εξιδανικεύσουμε και να εμπιστευτούμε απόλυτα τον άλλον, αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει καν. Kι ας ξέρουμε ότι, λογικά, ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τη μονιμότητα της σχέσης μας και την αιώνια αφοσίωση του αγαπημένου μας προσώπου. Eπομένως, το σοκ είναι τεράστιο όταν αυτή η εμπιστοσύνη διαψευστεί με έναν τόσο δραματικό τρόπο όσο ο χωρισμός. Όταν, λοιπόν, το αγαπημένο μας πρόσωπο φύγει, ξεκινά μια περίοδος όπου για λίγο τίποτα δεν μπορεί να μας παρηγορήσει, καμία φιλική κουβέντα, κανένας αντιπερισπασμός.

O πόλεμος εναντίον του πόνου

Στην πραγματικότητα,το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να επιτρέψουμε στον πόνο να υπ άρχει. Nα πάψουμε να τον πολεμάμε. O άνθρωπος είναι προικισμένος με τη δυνατότητα να μπορεί να αντέξει και να ξεπερνάει ακόμα και τέτοιες στιγμές. Όπως και με το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, έτσι και με το χωρισμό, εάν μπορέσουμε να «κλάψουμε» την απώλεια, να τη δεχθούμε ως πραγματική, τότε ο πόνος εκφράζεται, και με τον καιρό τελικά εκτονώνεται. Όταν πενθούμε την απώλεια, σημαίνει ότι αρχίζουμε δειλά-δειλά να την ενσωματώνουμε στην καινούργια μας πραγματικότητα. Eπομένως, όταν ο πόνος του χωρισμού γίνεται χρόνιος, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι δεν έχουμε δεχθεί την απώλεια. O νους μας αρνείται να αναγνωρίσει ότι το αγαπημένο μας πρόσωπο δεν είναι πια εδώ, ότι εκείνος/η δεν θέλει να έχει πια ερωτική σχέση μαζί μας και αντί να πενθήσει τη συγκεκριμένη απώλεια, δημιουργεί τελικά μια γενικευμένη και χρόνια μελαγχολία που δηλητηριάζει κάθε πτυχή της ζωής. Πότε, όμως, ο νους μας δεν μπορεί να κάνει χώρο γι’ αυτή την καινούργια πραγματικότητα; Ίσως αυτό εξαρτάται από το νόημα που αποδίδουμε σε αυτήν. 

Tο νόημα της εγκατάλειψης

Kάθε φορά που ερωτευόμαστε έναν άνθρωπο, μαζί με την καθαρά «χημική» έλξη, στο νου μας δημιουργείται και μια φαντασίωση, δηλαδή μια παράσταση της μικρής ιστορίας που θα μπορούσαμε να ζήσουμε μαζί του. Η φαντασίωση αυτή μπορεί να συνδέεται με την ελπίδα ότι στην αγκαλιά του αγαπημένου μας θα βρούμε τελικά αυτό που χρειαζόμαστε, όπως προστασία, επικοινωνία, κατανόηση, καθοδήγηση, πληρότητα, δύναμη, ασφάλεια ή ό,τι άλλο είναι σημαντικό για τον ψυχισμό του καθενός και συγχρόνως ίσως αισθανόμαστε ότι λείπει από εμάς. O λόγος που μπορεί να μην ξεπεράσουμε ένα χωρισμό σχετίζεται κατά κάποιον τρόπο με αυτή τη φαντασίωση, που με μια έννοια ήταν και η βάση της σχέσης για όσο κράτησε.

Ο μύθος της «αδελφής ψυχής»

Στο συλλογικό ασυνείδητο πάρα πολλών ανθρώπων ζει ένας μύθος σύμφωνα με τον οποίο σε κάθε άνθρωπο αναλογεί ένα τέλειο έτερον ήμισυ, η αδελφή ψυχή. Ότι υπάρχει κάπου στον πλανήτη ένα ταίρι που είναι το ιδανικό για εμάς και κανονικά από τη στιγμή που θα το συναντήσουμε τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει. Αυτή η φαντασίωση κρύβεται συχνά πίσω από μια ερωτική απογοήτευση που δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε. Ο σύντροφός μας μας εγκατάλειψε ενώ ήταν μοιραίο για εμάς να είμαστε μαζί. Ο χωρισμός μας, λοιπόν, αποδίδεται σε μια παρεξήγηση: κάποιος δεν κατάλαβε καλά, δεν είναι δυνατόν να τελειώσει αυτή η σχέση!