Σελίδες

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012


ξυπνούν εκείνες τις ώρες σιωπής…και βασανίζουν εμένα και το είναι μου…γίνονται βαριές αλύσιδες που δεν μ’αφήνουν να πετάξω ψηλά και να απολαύσω τη μοναδικότητα της στιγμής…κλείνω τα μάτια μου και είναι ακόμα εκεί…και θαρρείς παίζουν με το όρια της λογικής και της παράνοιας…άλλοτε χαμογελούν ειρωνικά…και άλλοτε κοροιδευτικά…και ανοίγω τα μάτια και όμως όλα αυτά που φοβάμαι είναι ακόμα εκεί…εφιάλτες σκέψεις…τρέμω στην ιδέα πως ίσως το αύριο τα κάνει πραγματικότητα…κάτι αλλάζει…κάτι μέσα μου αλλάζει μα δεν ξέρω τι…μα ναι κάτι αλλάζει…μεγαλώνω?Ίσως…να είναι αυτο…μήπως όμως πάλι είναι κάτι διαφορετικό?Κάτι που κρύβω…κάτι που κλείνω τα μάτια και δεν θέλω να δω?Μήπως υπάρχει κάτι που έχω σκέπασει μα αυτό αρχίζει σιγά-σιγά και βγαίνει στην επιφάνεια?Κάτι που τόσο με τρομάζει και δεν θέλω να παραδεχτώ?Σκέψεις…συνέχεια σκέψεις…και λόγια λέξεις εικόνες από το χθές από το σήμερα…ένα κουβάρι όλα τόσο πολύ μπλεγμένα και δεν μπορώ να βρώ την άκρη…χαζεύω τη θάλασσα από το παράθυρο μα όχι σήμερα δεν με ηρεμεί…μέσα μου κάτι βράζει…κάτι που αν το δώ…αν το παραδεχτώ ίσως και να τρομάξω όσο δεν τρόμαξα ποτέ…!Όλα αυτά που φοβάμαι…έρχονται…έρχονται και με κρατάνε πίσω…και ας υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα πετάξω κάθε αλυσίδα που θα με κρατάει κάτω στη γή…και ας υποσχέθηκα πως ποτέ ξανά δεν θα φοβηθώ…γιατί όσοι φοβούνται…όσοι υποκύπτουν στο αίσθημα του φόβου τα ζούν όλα μισά….και εγώ δεν θέλω τίποτα μισό στη ζωή μου…θέλω…όλα να τα ζήσω στον υπέρτατω βαθμό…χαρά…λύπη…επιτυχία…ευτυχία…αποτυχία όλα… τι είναι αυτό που τόσο φοβάμαι να δώ…αυτό που φοβάμαι να πώ?αυτό που το αφήνω να με κρατάει πίσω…να με κρατάει στη γή…και ας επιθυμώ τόσο πολύ να πετάξω…να πετάξω…μακριά…ψηλά…και να φτάσω εκεί…σ’εκείνο το σημείο που η γή μοιάζει με ζωγραφιά…χωρίς φόβους…χωρίς πρέπει…χωρίς γιατί…!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου