Πριν γραφτεί το φινάλε μας
υπήρχαν μερικά  δευτερόλεπτα σιωπής.
Μιας σιωπής που πάντα με φόβιζε
  με τρόμαζε.
Μια μικρή στιγμή σιωπής
που άκουγα την ανάσα σου ,
που μπορούσα να αφουγκραστώ
το τέλος να μας πλησιάζει.
Ντυμένο στα μαύρα
να προχωρά αγριεμένο
και αυτή την φορά να καταλαβαίνω
πως τίποτα δεν θα το σταματήσει.
Εσύ εκεί αμίλητος και απαθής
να κοιτάζεις με ένα απλανές βλέμμα
την κάθε μου προσπάθεια για εξόντωση του
χωρίς όμως να νοιάζεσαι .
Δεν τα κατάφερα, έφτασε
και πήρε μαζί του κάθε στιγμή που ζήσαμε
κάθε στιγμή που νιώσαμε
λες και ήτανε δικά του 
Μέσα στον πόνο και τα ουρλιαχτά μου
το μόνο που κατάφερα να δω , ήταν να φεύγεις...
Να φεύγεις χωρίς πίσω σου να κοιτάξεις
Χωρίς να μου σκουπίσεις πρώτα ένα δάκρυ

***

Και εγώ μέσα απ' τα θολά μου μάτια
να σε βλέπω απλά ... να φεύγεις...